sobota, 14 kwietnia 2012

Kinji Fukasaku - sylwetka

Kinji Fukasaku
1930-2003

Kinji Fukasaku rozpoczął swoją karierę jako reżyser pięcioma filmami stworzonymi w 1961 roku. Cztery z nich (dwie części Wandering Detective oraz dwie części Vigilante with Funky Hat) były krótkimi, trwającymi ok. 60 min. produkcjami dla Toei, stworzonymi aby uzupełnić podwójne pokazy filmów, tzw. "double bills". Piąty film był zaś debiutem pełnometrażowym. High Noon for Gangsters jest anarchistyczną produkcją gangsterską związaną z tematyką napadu. Wypełniają ją przy tym dzikie pomysły i charakterystyczne przejaskrawienia. Najciekawszym elementem produkcji jest cyniczny, manipulujący lider (Tetsuro Tanba), który używa rasistowskiego napięcia między dwoma członkami gangu. Pochodzący z południa Japończyk (Danny Yuma)jest zazdrosny o swoją nimfomańską żonę, przejawiającą zainteresowanie czarnoskórym dezerterem armii Stanów Zjednoczonych. Ich opozycja służy szefowi gangu do utrzymywania wszystkich swoich ludzi w ryzach.

Kinji Fukasaku integrował w wielu swoich wczesnych obrazach prowokacyjne idee dotyczące społecznej niesprawiedliwości, opresyjnej polityki i ekonomii Japonii. The Proud Challenge jest tego przykładem. Opowiada on historię reportera (Koji Tsuruta), znajdującego się na czarnej liście z powodu powiązań z Partią Komunistyczną. Próbuje on ujawnić porozumienie między Japonią i CIA, dzięki któremu broń jest transportowana do krajów południowo-wschodniej Azji.

Fukasaku jest jednak najbardziej znany ze swoich obrazów o yakuzie. W rzeczy samej, był on jednym z pionierów, wprowadzających realistyczne otoczenie do produkcji gangsterskich, coś co później będzie określane jako jitsuroku, gdy trend stanie się popularny w latach 70. ubiegłego wieku. Kinji stworzył bezkompromisowe, biorąc pod uwagę czcas powstania, filmy, takie jak League of Gangsters czy Wolves, Pigs and People. Szczególnie ten drugi jest jednym z najwścieklejszych filmów o yakuzie w historii japońskiego kina. Obraz opowiada o samotniku (Ken Takakura), któremu pomaga jego dziewczyna (Sanae Nakahara) i zbir (Shinjiro Ebara) w planie oszukania gangu jego młodszego brata (Kinya Kitaoji) i okradzenia ich z pieniędzy niesionych przez kuriera na lotnisku. Sprawy przybierają zły obrót, gdy grupa Kitaojiego wraca do swojej kryjówki z cennym bagażem przed Takakurą i odkrywa ile naprawdę pieniędzy się w walizce znajduje. Młodzi gangsterzy sami ukrywają pieniądze, lecz zostają złapani przez Takakurę i Ebarę, którzy torturują ich, by dowiedzieć się o miejscu ukrycia gotówki. Tymczasem pojawia się ich starszy brat (Rentaro Mikuni), członek okradzionego gangu, który ma za zadanie odzyskać zabrany łup. Fukasaku rozgrywa przed naszymi oczyma okrutną rywalizację woli, gdy trzej bracia decydują, co jest dla nich najważniejsze w życiu. Wszystko wymyka się spod kontroli i krew się, oczywiście, poleje. Do filmowego nastroju dodatkowo kontrybuuje niesamowita ścieżka dźwiękowa autorstwa Isao Tomity, który łączy przesterowane gitary z jazzem.

Fukasaku kontynuował tę tematykę w kolejnej produkcji. Ceremony of Disbanding opowiada o członku gangu, w tej roli Koji Tsuruta, który sprzeciwia się szefowi (Fumio Watanabe), kiedy decyduje zająć się on intratnymi zakładami w biednej dzielnicy, która już otoczona jest niebezpiecznymi fabrykami. Tsuruta identyfikuje się z mieszkańcami i postanawia przeciwstawić się szefowi za pomocą przemocy. Młody członek innego gangu jest jednak szybszy i zabija Watanabego na oczach Kojiego. Ten śledzi go aż do kwatery mafii, gdzie zabija gangsterów, dwóch skorumpowanych polityków, którzy rozpoczęli nieuczciwą sprawę z fabrykami i sam ginie.

Do roku 1968, Kinji nadal pozostaje przy yakuza eiga realizowanych dla Toei, lecz przyjmuje także ofertę od Shochiku, gdzie ma stanąć za kamerą adaptacji prozy słynnego japońskiego pisarza grozy i kryminałów, Edogawy Ranpo. Black Lizard jest filmową adaptacją adaptacji teatralnej stworzonej przez Yukio Mishimę. W filmie, Isao Kimura wciela się w nieśmiałego, lecz upartego detektywa, który zagłębia się w otchłań psychodelicznego zdeprawowania by odnaleźć kobiecego złodzieja klejnotów – Czarną Jaszczurkę (w tej roli słynny drag queen Akihiro Maruyama).

Film okazał się nadspodziewanym sukcesem, więc Shochiku poprosiło Fukasaku by stworzył natychmiast kolejny obraz z Maruyamą. Kinji jednak zażądał więcej czasu na przygotowania by kontynuacja wyszła udanie. Korzystając z tej przerwy studio zatrudniło reżysera do produkcji Blackmail is my Life. Jest to opowieść o mężczyźnie pochodzącym ze slamsów (Hiroki Matsukata), który zrobi wszystko by jego frywolne życie nie uległo przeobrażeniu. Korzysta w tym celu z licznych szantaży. Szczęście jednak w pewnym momencie umyka, gdy, wraz z przyjaciółmi (m.in. Tomomi Sato) zadzierają z partnerami biznesowymi potężnego polityka (Tetsuro Tanba).

Fukasaku znalazł jeszcze czas by wyreżyserować dziwaczną space operę The Green Slime w tym samym roku. Jest to japońsko-amerykańska koprodukcja z Robertem Hortonem, Lucianą Paluzii i Richardem Jaeckelem. Film okazał się dla reżysera źródłem wstydu w późniejszych latach, choć wielu fanów i osób, jak Quentin Tarantino, bardzo pochlebnie wypowiadało się o szybkim, przejaskrawionym festiwalu potworów.

W końcu Kinji był gotowy do drugiego projektu z Maruyamą. Jest nim Black Rose Mansion. Historia opowiada o bogatym biznesmanie (Eitaro Ozawa), który zatrudnia Czarną Różę (Akihiro Maruyama) w swoim eleganckim klubie dla mężczyzn by przyciągnąć klientów. Okazuje się jednak, że nowa pracowniczka sprowadza za sobą przeszłych kochanków o morderczych skłonnościach. Sprawy się komplikują, gdy nie tylko Ozawa, ale i jego syn (Masakazu Tamura), zakochują się w femme fatale.

W 1969 roku Kinji stworzył również Boss dla Toei. Jest to pierwsza część nowej serii o yakuzie, zatytułowanej Japan's Violent Gangs. Była to hybryda jitsuroku z ninkyo z Koji Tsurutą jako szefem gangu, wracającym z więzienia i odkrywającym, że nowe związki mafijne pozostawiły mu mało przestrzeni. Powoli, jego własny gang jest wybijany, a członek tegoż grany przez Buntę Sugawarę pierwszy żegna się z życiem. Tsuruta ma nadzieję, że dogada się ze starszymi gangsterami i spotyka się ze starym przyjacielem (Ryohei Uchida), który jest zatrudniony przez ojca chrzestnego (Asao Uchida). Sprawy jednak się nie układają. Zaskoczeniem więc okazuje się fakt, iż Tsuruta odnajduje sprzymierzeńca w brutalnym, uzależnionym od narkotyków szefie (Tomisaburo Wakayama) rebelianckich mężczyzn. Mimo to wszyscy w końcu giną, aż pozostaje jedynie Tsuruta. Spotyka się on z Ryohei Uchidą, pojedynkuje się z nim, po czym Uchida oddaje swe życie by uratować przyjaciela. Wie, że jego nowi szefowie są źli i pozostawia drogę dla Tsuruty do ich zabicia. Co też ten czyni, zanim sam rozstaje się z życiem.

Fukasaku powrócił na krótko do Shochiku w 1970 roku by wyreżyserować opowieść o młodzieży If You Were Young - Rage. Film opowiada o zaprzyjażnionych ze sobą młodzieńcach, którzy uzbierali pieniądze by zakupić ciężarówkę do pracy, lecz wkrótce stają się ofiarami chaosu klasowego niepokoju. Jeden z chłopaków ginie w demonstracji robotników, drugi trafia do więzienia za kradzież, a trzeci się żeni. Pozostała dwójka (Tetsuo Ishidate i Gin Maeda) próbują sprostać rzeczywistości, lecz pojawiają się kolejne komplikacje, gdy ich przyjaciel ucieka z wiezięnia. Film jest ponurym obrazem o braku możliwości życia i rozwoju dla młodzieży w powojennej Japonii.

Koji Tsuruta ponownie pojawia się w filmach Kinjiego w Gambler - Foreign Opposition, jednej z kilku części w serii Gambler, które nie rozgrywają się w czasach przed drugą wojną światową. Tsuruta został wygnany przez yakuzę na Okinawę, gdzie spotyka przyjaciół (Noboru Ando i Asao Koike) i pewnego młodzieńca (Tsunehiko Watase). Spokój zostaje zakłócony, gdy wybucha walka z lokalnym gangiem prowadzonym przez jednorękiego Tomisaburo Wakayamę. Sprawy się pogarszają wraz z wtrąceniem się amerykańskich gangsterów, co więcej, przybywa szef yakuzy z serca Japonii (Asao Uchida). Film, mimo że dość brutalny, nie jest jednak pozbawiony subtelnego poczucia humoru.

Rok 1972 był, wg samego Fukasaku, przełomowy w jego karierze. W końcu studia dawały mu całkowitą kontrolę nad jego projektami. W filmie Under the Fluttering Military Flag, jednym z jego ulubionych, najbardziej osobistych filmów, wdowa żołnierza zmarłego podczas drugiej wojny światowej (Sachiko Hidari) próbuje odkryć los jej małżonka (Tetsuro Tanba) poprzez biurokratyczny labirynt i sprzeczne relacje żołnierzy. Okazuje się, że Tanba został skazany na śmierć za zabicie szalonego dowódcy (Shinjiro Ebara), człowieka winnego śmierci własnych ludzi, których mordował jeśli nie wypełniali jego rozkazów. Ten film miał współscenarzystę w osobie słynnego reżysera Kaneto Shindo.

Street Mobster, szósta i ostatnia część serii Toei Modern Yakuza, przedstawia aroganckiego mężczyznę, który chce zostać gangsterem (Bunta Sugawara). Wciąż próbuje on sięgać coraz wyżej i wciąż jest ściągany w dół przez istniejące gangi. Szef mafii (Noboru Ando), który pamięta, jak to jest być spychanym w dół, współczuje Sugawarze, lecz styl życia niedoszłego gangstera, morderczo zazdrosna dziewczyna (Mayumi Nagisa) i niezrównoważeni koledzy są przyczyną jego ostatecznego upadku.

W 1973 roku Fukasaku zabrał się za najsłynniejszą i najbardziej szanowaną serię filmową o yakuzie w historii kina. Battles Without Honor and Humanity są adaptacją serii artykułów Koichiego Iiboshiego, dziennikarza, byłego yakuzę, który opisywał genezę i wojny gangów ważnych rodzin z Hiroszimy zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej. Bazując na scenariuszu Kazuo Kasahary, Fukasaku przedstawił losy byłego żołnierza (Bunta Sugawara), który błąka się w chaosie powojennej Hiroshimy. W końcu natrafia on i dołącza do gangu yakuzy prowadzonego przez złego Nobuo Kaneko. Staje się także bratem krwi z członkiem innego gangu (Tatsuo Umemiya) podczas pobytu w więzieniu. Gdy wychodzi na wolność wspina się po gangsterskiej drabinie. Tymczasem Umemiya ginie, a niecierpliwy członek gangu, Hiroki Matsukata, odchodzi z grupy Kaneko. Bunta znów trafia do więzienia i wychodzi z niego w połowie lat 50.. Wszystko uległo zmianie, a wewnętrzne walki podzieliły jego gang. Kaneko próbuje zmanipulować go by zabił on Matsukatę, który teraz ma własny gang, lecz Sugawara się sprzeciwia. Kaneko znajduje więc innego chętnego i znajduje Matsukatę, gdy ten kupuje lalkę na urodziny swej adoptowanej córki. Sugawara przybywa na pogrzeb, gdzie pojawiają się szefowie gangów, w tym Kaneko. Bunta wyciąga broń, lecz niszczy jedynie pogrzebowy ołtarz, gdzie szefowie gangów złożyli fałszywe wyrazy szacunku. W ten sposób Sugawara pokazuje brak znaczenia jingi.

Film był ogromnym sukcesem, więc Toei zdecydowało o stworzeniu całej serii. Za sterami kontynuacji stanął ponownie Fukasaku. W drugim obrazie Sugawara obserwuje losy młodego wyrzutka (Kinya Kitaoji), który ma niską samoocenę oraz jest wciąż bity przez sadystycznego sąsiada (Sonny Chiba). Kitaoji dołącza do gangu niesympatycznego szefa (Hiroshi Nawa) i zakochuje się w jego córce (Meiko Kaji). W punkcie przełomowym filmu, próbując się zintegrować z grupą, Kitaoji zajmuje się zabójstwem na zlecenie Nawy, po czym ukrywa się w opuszczonej restauracji. Gdy pojawia się policja, popełnia samobójstwo.

Fukasaku i Kasahara kontynuowali brutalne jitsuroku aż do piątego filmu w serii. Wszystkie produkcje w jej ramach są doskonałymi przykładami realistycznego kina o yakuzie i zawierają występy uznanych aktorów z Toei, jak Sugawara, Umemiya, Matsukata, Chiba, Kaji, jak i gwiazdy studia Nikkatsu, jak Akira Kobayashi i Joe Shishido. Gdy Toei zdecydowało o stworzeniu kolejnych filmów w serii, nazywając je New Battles Without Honor and Humanity, zarówno Fukasaku, jak i Sugawara zgodzili się wziąć udział w projekcie. Jednakże tym razem pojawiła się nowa grupa scenarzystów, m.in. uznani scenarzyści filmów o yakuzie, jak Fumio Konami, Koji Takada i Susumu Saji. Stworzono kolejne trzy filmy, które miały zakończyć drugą część serii. Mimo to, Toei postanowiło, że chce dalej kontynuować odnoszącą sukcesy markę. Fukasaku się jednak na to nie zgodził i odszedł z projektu, a reżyserem ostatniego filmu został Eiichi Kudo.

Wszystkie osiem filmów Fukasaku w ramach serii, czy to oglądane jako całość, czy osobno, są wybitnym osiągnięciem. Lecz, znajdując się w samym środku serii, Kinji stworzył inny obraz o yakuzie, który pod wieloma względami przyćmił nawet uznaną serię. Jest to niezwykle energiczna produkcja zrealizowana na podstawie życia Rikuo Ishikawy (Tetsuya Watari). Pochodził on z Mito, miejsca pochodzenia Fukasaku. Film, zatytułowany Graveyard of Honor, przedstawiał jego losy po drugiej wojnie światowej, gdy socjopatyczny gangster nie może porozumieć się z innymi odmieńcami z yakuzy. Upokorzenie z ręki jego szefa (Hajime Hana) sprawia, że Ishikawa próbuje go zabić, lecz szefowi udaje się ujść z życiem. Gdy pojawia się nagroda za głowę niedoszłego mordercy, Ishikawa próbuje ukryć się u delikatnej kobiety (Yumi Takigawa), którą kiedyś zgwałcił. Tym razem jednak udaje im się stworzyć niemal normalny związek. Obcina on sobie następnie małego palca i przeprasza swego szefa, co powoduje rozejm, lecz Ishikawa nadal pozostaje wyrzutkiem. Uzależnia się po tym od heroiny, którą przedstawia mu ćpunka-prostytutka (Meiko Seri) i zaczyna zadawać się z uzależnionym mężczyzną (Kunie Tanaka). Ishikawa zagłębia się w swoim szaleństwie i użalaniu nad sobą, po czym zabija swego najlepszego przyjaciela (Tatsuo Umemiya) z powodu wyimaginowanej kłótni. W tym czasie, jego dziewczyna zaraża się od niego i zapada na zapalenie płuc, po czym popełnia samobójstwo. Jest to moment, po którym Ishikawa całkiem oszalał. Zaczyna jeść skremowane ciało dziewczyny, a członkowie gangu, do którego niegdyś należał planują jego śmierć. Ishikawa wraz ze swym kumplem wdają się dodatkowo w strzelaninę z policją, lecz udaje mu się z niej uciec. Co ciekawe, styl Fukasaku i kreacja Watariego sprawiły, że ten nieludzki potwór wzbudza w widzu współczucie, równe z powodowaną przez niego odrazą. Pod koniec filmu pojawia się scena, gdzie Ishikawa wraca od osoby piszącej inskrypcje na nagrobkach. Jest to nieudana próba szalonego gangstera by zadośćuczynić za swoje zachowanie wobec swojej dziewczyny i zamordowanego przyjaciela. Nagle zostaje zaatakowany przez byłych towarzyszy, pchnięty wielokrotnie nożem i zostawiony by umarł. Gdy leży, krwawiąc na błoto, patrzy w niebo, a my widzimy, z jego perspektywy, balon odlatujący w stronę błękitu. Wraz z liryczną muzyką Toshiakiego Tsushimy jest to bardzo poruszająca scena. Co ciekawe, nie kończy się ona śmiercią Ishikawy. Trafia on do szpitala, gdzie skacze z dachu, a jego upadek kończy się eksplozją krwi.

W State Police Vs. Organized Crime nie bierzący swoich obowiązków zbyt mocno do serca detektyw (Bunta Sugawara) jest zaprzyjaźniony z członkiem yakuzy (Hiroki Matsukata). Przyjaźń jednak ulega zniszczeniu, gdy wybucha wojna gangów, a przełożony (Tatsuo Umemiya) Sugawary, nienawidzący korupcji, interweniuje. Postać kreowana przez Sugawarę jest antybohaterem, który pozostaje wierny swojemu poglądowi na świat. Ludzkie wartości stawia ponad literą prawa, co stawia go w opozycji do jego biurokratycznych współpracowników. I za to płaci ostateczną cenę. Film jest realistycznym przedstawieniem dziwnej symbiozy prawa i przestępczego podziemia.

Bardziej ten temat jest eksplorowany w Yakuza Burial. Jest to swoista kontynuacja Graveyard of Honor, w której Tetuya Watari wciela się w policjanta, który za nic ma biurokratyczne przepisy. Ku swemu zaskoczeniu odkrywa jednak, że ma więcej wspólnego ze swoim wrogiem z yakuzy (Tatsuo Umemiya) i żoną (Meiko Kaji) uwięzionego szefa Umemiyi. Gdy przełożony (Mikio Narita) Watariego sprzeciwia się mu, policjant sądzi, iż dzieje się tak, gdyż stał się on kolegą Umemiyi i kochankiem Kaji. Wychodzi jednak na jaw, że wysocy rangą policjanci są sprzymierzeni z głównym wrogiem (Kei Sato) Umemiyi, któremu pomagają uzyskać kontrolę nad uliczną przestępczością. Gdy Watari pomaga Umemiyi, zostaje porwany przez gang Sato, który siłą uzależnia go od heroiny. Umemiya zostaje następnie zabity, a Kaji prawie zabija Watariego sądząc, że ich zdradził. Okazuje się jednak, że ona sama potajemnie bierze narkotyki, nie mogąc sobie poradzić nie tylko z mafijnym chaosem, lecz także z problematycznymi koreańskimi korzeniami. Zawozi ona Watariego na policję, gdzie idzie on prosto na spotkanie Sato z policją i zabija go. Po czynie wychodzi spokojnie na zewnątrz. Jego były partner (Hideo Murota) idzie jednak za nim i zabija go na oczach Kaji. Watari umiera w jej ramionach. Film stanowi fascynującą i emocjonujący kierunek policyjnego kina, pokazujący drugą stronę archetypu "Brudnego Harry'ego".

W latach 1975 i 1976 Fukasaku stworzył dwa rozrywkowe filmy o yakuzie, Gambling Den Heist i Violent Panic - The Big Crash. Ten drugi jest najbardziej wypełnionym akcją filmem, ze wszystkich, jakie wyreżyserował. Jest to nieprzerwane demolition derby z Tsunehiko Watase i Miki Sugimoto w rolach głównych. Próbują oni uciec dziwacznemu karawanowi yakuzy, policji, dziennikarzy, motocyklistów i złodziei, którzy chcą wejść w posiadanie pieniędzy Watasego.

Hokuriku Proxy War był kolejnym atakiem jitsuroku yakuza, tym razem z akcją w śnieżnym mieście na brzegu morza w Hokkaido. Tam, morderczny, niezależny szef yakuzy (Hiroki Matsukata) próbuje sprawować silniejszą kontrolę nad terytorium. Sonny Chiba wciela się wygadanego gangstera, a Ko Nishimura w starszego szefa nie wypuszczającego z rąk swej broni. Doskonała Yumiko Nogawa nie ma niestety zbyt wiele do roboty. Sfilmowany w prawdziwych lokacjach w Hokkaido w burzliwą zimę, film zawiera brutalną, zimną atmosferę.

Mimo że Fukasaku nie wyreżyserował wielu filmów jidaigeki, to te, które zrobił były zaplanowane jako epickie produkcje z gwiazdorską obsadą. W Shogun's Samurai, fanatyczny, z obsesją władzy lord Yagyu (Kinnosuke Yorozuya Nakamura) zrobi wszystko by utrzymać w swojej mocy zniekształconego, szalonego Szoguna (Hiroki Matsukata). Nie cofnie się przy tym przed ludobójstwem i walką ze swym synem, jednookim Jubei (Sonny Chiba). Film jest adaptacją japońskiego programu telewizyjnego z lat 70., Yagyu Clan Conspiracy. W Toei, Kinji w tym samym roku, stworzył własną wersję słynnej historii o 47 roninach, pt. The Fall of Ako Castle. W obsadzie znaleźli się m.in. Kinnosuke Yorozuya, Sonny Chiba i Mieko Harada. Filmowi udało się uchwycić sentymentalne elementy historii w sposób, który wyróżnił obraz spośród wielu innych wersji tej historii.

Message from Space było kinowym rozwinięciem innego popularnego serialu telewizyjnego, znanego jako Swords of the Space Ark. Vic Morrow, Sonny Chiba i Hiroyuki Sanada poprowadzili międzyplanetarnych bohaterów w odpowiedzi na sygnał z prośbą o pomoc w uniwersum inspirowanym amerykańskimi produkcjami science-fiction i fantasy, szczególnie w stylu Gwiezdnych Wojen. Wraz z jednym z najgorszych anglojęzycznych dubbingów w historii kina, słabymi efektami specjalnymi i nieudaną produkcją, obraz okazał się jednym z najbardziej złych w karierze Fukasaku.

W latach 1980-1983 Fukasaku pracował nad trzema produkcjami dla producenta Harukiego Kadokawy, który stworzył imperium zajmujące się głównie tworzeniem adaptacji najlpopularniejszych książek. Mimo że filmy Kadokawy w latach 90. były produkcjami udanymi, to w latach 80. bywało różnie. Virus, Samurai Reincarnation i Legend of the Eight Samurai są epickimi produkcjami, lecz cierpią z powodu wielkich ambicji, które były niekompatybilne z małym budżetem lub zbyt krótkim okresem przeznaczonym na ich kręcenie. Wszystkie trzy mają jednak momenty świetności i okazują się bardzo rozrywkowe. Pod pewnymi względami najlepszy jest Virus. Jest to kronika wypadku przy wojnie biologicznej, który nie zostaje zgłoszony z powodu strachu przed politycznymi reperkusjami. Konsekwencją tego jest wymarcie większości ludzi na Ziemi. W Samurai Reincarnation Sonny China ponownie wciela się w Jubei Yagyu, lecz tym razem walczy przeciw straconemu, chrześcijańskiemu samurajowi, Amakusie Shiro Tokisadzie (Kenji Sawada), który zawiera pakt z Diabłem i powraca z martwych. Wskrzesza również trzech wielkich szermierzy z historii Japonii, w tym Musashiego Miyamoto (Ken Ogata). Współpracując ze zdjęciowcem Kiyoshim Hasegawą i kierownikiem artystycznym Tokumichim Igawą, Fukasaku tworzy hipnotyczne połączenie teatralności kabuki, szalonego kina sztuk walki, onirycznej erotyki i horroru. Legend of the Eight Samurai było najnowszą wersją Satomi Hakkenden, słynnej legendy samurajskiej w stylu fantasy. Jednak film okazał się nieudanym projektem pod względem produkcyjnym.

W 1992 roku Fukasaku powrócił do filmów gangsterskich z produkcją Triple Cross. Film o skomplikowanych relacjach, okrucieństwie, lecz nie bez czarnego humoru. Samotnik (Kenichi Hagiwara), któremu uczyniono krzywdę, mający rozjaśnione włosy piękny oszust, jego punk-rockowa dziewczyna, płatny zabójca (Yoshio Harada), zespół heavy metalowy, mały klan yakuzy – wszyscy próbują wejść w posiadanie dużej sumy gotówki. Ostatnie pół godziny filmu to nieprzerwana akcja, wyraźnie inspirowana produkcjami z Hongkongu, połączona z brutalnością w stylu lat 70.

W filmie Crest of Betrayal, Fukasaku stworzył połączenie dwóch słynnych historycznych opowieści z Japonii: Yotsuya kaidan (Opowieść o duchu z Yotsui) oraz Chushingura (47 wiernych roninów). Koichi Sato gra Iemona, jednego z 47 roninów planujących zemstę po tym, jak ich lord został zmuszony do popełnienia seppuku. Jest on również nawiedzany przez Oiwę, żonę, którą zabił by ożenić się z bogatą, lecz szaloną Oume. Fantasmagoryczne obrazowanie, walki na miecze, elementy stylu kabuki łączą się w całość w produkcji egzaminującej spirytualną przestrzeń feudalnej świadomości.

Battle Royale jest ostatnim, w pełni ukończonym, filmem Fukasaku. Jest również jednym z najbardziej bezkompromisowych, kontrowersyjnych i wypełnionych akcją produkcji, będąc egzaminacją zinstytucjonalizowanej przemocy. „Faszystowski” nauczyciel (Takeshi Kitano) prowadzi swoją klasę licealną na bezludną wyspę, gdzie wszyscy mają się zabijać, aż przy życiu pozostanie tylko jedna osoba. Ten „konkurs” jest sponsorowany przez rząd. Przejaskrawione okrucieństwa eksplodują, udowadniając, że po 40 latach pracy, Kinji Fukasaku nie stracił nic ze swojej energii.

Reżyser zajmował się tworzeniem kontynuacji Battle Royale, Battle Royale II na kilka dni przed swoją śmiercią. Zmarł na raka w styczniu 2003 roku, mając 73 lata. Mimo że jego lekarz zalecił mu ograniczenie pracy by przedłużyć jego życie, Fukasaku zdecydował się na realizację jeszcze jednego filmu przed śmiercią. Od 1996 roku Kinji Fukasaku był także aktywnym przewodniczącym Japońskiej Gildii Reżyserów.


5 zwiastunów:











Filmografia:

1961
Furaibo tantei – akai tani no sangeki (Wandering Detective – Tragedy in Red Valley)
Furaibo tantei – misaki o wataru kuroi kaze (Wandering Detective – Black Wind in the Harbor)
Funki hatto kaidanji (Vigilante with a Funky Hat)
Funki hatto no kaidanji – nisenman-en no ude (Vigilante with a Funky Hat – The 200.000 Yen Arm)
Hakuchu no buraikan (High Noon for Gangsters aka Villains in Broad Daylight)

1962
Hikori takaki chosen (The Proud Challenge)
Gyangu tai G-Men (Gang vs. G-Men)

1963
Gyangu domei (League of Gangsters)

1964
Jakoman to Tetsu (Jakoman and Tetsu aka One-Eyed Captain and Tetsu)
Okami to buta to ningen (Wolves, Pigs and People)

1966
Odoshi (The Threat)
Kamikaze yaro – mahiru no ketto (Kamikaze Man – Duel at Noon)
Hokkai no abare ryu (Rampaging Dragon of the North)

1967
Kaisanshiki (Ceremony of Disbanding)

1968
Bakuto kaisanshiki (Gamblers’ Ceremony of Disbanding)
Kurotokage (Black Lizard)
Kyokatsu koso waga jinsei (Blackmail is My Life)
Gamma daisan go – uchu dai sakusen (The Green Slime aka Gamma #3 – Cosmic War)

1969
Kurobara no yakata (Black Rose Mansion)
Nihon boryokudan – kumicho (Japan’s Violent Gangs aka Japan’s Organized Crime Boss)

1970
Chizome no daimon (Bloodstained Clan Honor aka Bloodstained Crest aka Bloody Gamblers)
Kimi ga wakamono nara (If You Were Young – Rage!)
Tora! Tora! Tora! [Współreżyser z Richardem Fleischerem i Toshio Masudą.]

1971
Bakuto gaijin butai (Gambler – Foreign Opposition aka Yakuza Combat Forces aka Gamblers in Okinawa aka Sympathy for the Underdog)

1972
Gendai yakuza – hitokiri yota (Street Mobster aka Modern Yakuza – Outlaw Killer)
Hitokiri yotakyoken san kyodai (Outlaw Killer – Three Maddog Brothers)

1973
Jinginaki tatakai (Battles Without Honor and Humanity)
Jinginaki tatakai – Hiroshima shito hen (Battles Without Honor and Humanity – Hiroshima Death Match)
Jinginaki tatakai – Dairi senso (Battles Without Honor and Humanity – Agent of War)

1974
Jinginaki tatakai – chojo sakusen (Battles Without Honor and Humanity – Summit Operations aka Police Tactics)
Jinginaki tatakai – kanketsu hen (Battles Without Honor and Humanity – Saga Conclusion)
Shin jinginaki tatakai (New Battles Without Honor and Humanity)

1975
Jingi no hakaba (Graveyard of Honor)
Kenkei tai soshiki boryoku (State Police Vs. Organized Crime aka Cops Vs. Thugs)
Shikingen godatsu (Gambling Den Heist)
Shin jinginaki tatakai – kumicho no kubi (New Battles Without Honor and Humanity – The Boss’s Head)

1976
Boso panikku – dai gekitotsu (Violent Panic – The Big Crash)
Shin jinginaki tatakai – kumicho saigo no hi (New Battles Without Honor and Humanity – The Boss’s Last Days)
Yakuza no hakaba – kuchinashi no hana (Yakuza Burial – Jasmine Flower)
Hokuriku dairi senso (Hokuriku Proxy War aka Hokuriku Gang War aka Agent of War of the North)

1977
Dooberman deka (Doberman Detective)

1978
Yagyu ichizoku no inbo (Shogun’s Samurai aka Yagyu Clan Conspiracy)
Uchu kara no messeji (Message from Space)
Ako danzetsu (The Fall of Ako Castle)

1980
Fukkatsu no hi (Virus)

1981
Makai tensho (Samurai Reincarnation aka Resurrection of Evil)
Seishun no mon (Gate of Youth)

1982
Dotonborigawa (Dotonbori River)
Kamata koshin kyoku (The Fall Guy)

1983
Jinsei gekijo (Theater of Life) [Współreżyser z Sadao Nakajimą i Junyą Sato.]
Satomi hakkenden (Legend of Eight Samurai aka Story of Eight Dogs – Cardinal Virtues)

1984
Shanghai bansu kingu (Shanghai Rapsody aka Shannghai Vance King)

1986
Kataku no hito (House on Fire)

1987
Hissatsu!4 – Urami harashimasu (Sure Death 4 – Revenge)

1988
Hana no ran (Flower of Chaos)

1992
Itsuka giragira suru hi (Triple Cross aka The Day’s Too Bright)

1994
Chushingura gaiden – yotsuya kaidan (Crest of Betrayal aka Loyal 47 Ronin – Yotsuya Ghost Story)

1995
Abe ichizoku (The Abe Clan)

1999
Omocha (The Geisha House)

2000
Battle Royale

2003
Battle Royale 2 [W trakcie kręcenia filmu, Kinji Fukasaku zmarł. Produkcję dokończył jego syn, Kenta Fukasaku.]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz